Op veler verzoek ga ik een blog bijhouden over mijn ervaringen tijdens mijn coschappen. Momenteel ben ik nog niet begonnen, maar het begint eigenlijk allemaal met de loting. En die is erg merkwaardig.
Allereerst nog even een korte uitleg over de studie, misschien wel handig. Als je het zelf doet, zit je er helemaal in en weet je precies hoe alles werkt, maar voor buitenstaanders is het vaak lastig te begrijpen. De studie Geneeskunde duurt in totaal 6 jaar, waarvan 4 jaar theoretisch onderwijs en 2 jaar praktisch, de zogenaamde coschappen. Tijdens mijn theoriegedeelte heb ik ook wel praktijkles gehad, maar heel summier.
Ik maak deel uit van de laatste lichting doctoraalstudenten. Evar. Hierna is het alleen nog maar Bachelor-Master wat de klok slaat, overal. De studie Geneeskunde was geloof ik de laatste om over te gaan op die structuur, omdat de studie heel anders is ingedeeld dan de meeste andere studies. Hoe de BaMa-structuur werkt, weet ik echt niet. Niks mee te maken gehad, haha. Mijn verhaal is volgend jaar dus ook outdated.
Anyway, ik heb dus 1 jaar propedeuse gedaan en heb ook nog de oude "P" gehaald, compleet met uitreiking. Daarna doe je 3 jaar doctoraal en na in totaal 4 jaar ben je dus doctorandus. Bij Geneeskunde ben je doctorandus als je al je tentamens hebt gehaald, je wetenschappelijk stage in het 4e jaar hebt afgerond en een aantal coschappen hebt gedaan. Sommige studenten kiezen ervoor om geen artsentitel te behalen, maar te stoppen als ze doctorandus zijn. Zij zijn dan doctorandus in de Geneeskunde, maar géén arts. Een afgeronde wetenschappelijke stage is geen ingangseis voor de coschappen. Er lopen dus coassistenten rond die al de titel drs. hebben, en coassistenten die dat nog niet hebben. Heel verwarrend allemaal. In elk geval is geen enkele coassistent arts. De artsentitel wordt pas behaald na het halen van álle onderdelen van de studie, inclusief de wetenschappelijke stage en coschappen. Alle artsen zijn dus automatisch ook doctorandus. Althans, ik zal dat nog worden. De lichtingen na mij zullen Master of Science als titel voeren, of MaSc. Om alles nóg ingewikkelder te maken, mag je als MaSc ook de titel drs. nog voeren (maar niet allebei).
Als je studie Geneeskunde hebt afgerond, ben je basisarts. Hier kun je wel wat mee, maar niet heel veel. Je bent niet automatisch huisarts, wat sommige mensen schijnen te denken. De opleiding tot huisarts duurt nog eens 3 jaar. De meeste specialistenopleidingen (denk bijv. aan internist, kinderarts, etc.) duren meestal zo'n 6 jaar.
Als coassistent krijg je geen geld (stagevergoeding o.i.d.). Sterker nog, je betaalt gewoon collegegeld. Je krijgt wel studiefinanciering uiteraard. Er wordt hard voor gelobbyd om dit voor elkaar te krijgen, maar helaas nog steeds zonder resultaat.
Vroegah waren de coschappen heel anders geregeld. Tegenwoordig zijn de plekken schaars en dus moet er uitgeweken worden naar andere ziekenhuizen. Meestal in Amsterdam, maar helaas ook daarbuiten. Je ontkomt er gewoon niet aan. De toewijzing gebeurt met een loting voor hele pakketten. Een pakket bestaat uit al je coschappen, behalve de laatste 2, de zogenaamde keuzecoschap en oudste coschap; deze moet je zelf regelen. Elke coassistent loopt dezelfde coschappen (op de laatste 2 na), alleen op verschillende plekken. Omdat niemand veel wil reizen maar dat toch moet, wordt er geloot.
Je geeft je op voor de loting en als bekend is wanneer de eerste pakketten van die betreffende loting starten, kun je je alsnog terugtrekken, als het te snel voor je is. Na een bepaalde datum kun je je niet meer intrekken en doe je dus mee met de loting. Een week voor de loting worden de pakketten bekend. Er zijn elke maand lotingen, maar de lotingen zijn niet altijd even groot. Soms worden er maar een paar pakketten verloot, soms wel 30 of 40. Je mag 6 keuzes opgeven. Er bestaat een kans dat je geen van je keuzes krijgt als je een bijv. een heel laag lotnummer hebt. Dan krijg je gewoon wat er overblijft en dan heb je soms pech, want de "vervelende" pakketten blijven vaak over (met veel reizen e.d.).
Dit is een voorbeeld van zo'n pakket:
Nu het verhaal van de loting zelf. Dit geldt voor het AMC, dus niet per sé voor andere universiteiten (en ik weet ook niet of ze daar überhaupt aan lotingen doen).
Op de dag van de loting moet je naar het AMC komen. Je neemt met z'n allen plaats in een zaaltje en ze gaan serieus langs met een doosje met bloemenmotief met opgevouwen papiertjes met lotnummers erop. Het is net Sinterklaas. Ik had lotnummer 12 zoals je kunt zien. Er waren 34 studenten, dus het was niet slecht maar ook niet goed. Hierna wordt alles genoteerd op een lijst en word je naar buiten gebonjourd. Nu mag je een uur wachten, zodat zij kunnen uitzoeken wie welk pakket krijgt. Dat is echt vreselijk, want je weet totaal niet waar je aan toe bent. Het is namelijk niet zo dat als nummer 1 en 2 dezelfde eerste keuze hebben, nummer 2 dan zijn tweede keus krijgt. Nee, dan krijgt nummer 1 zijn eerste keus en gaat nummer 2 helemaal achteraan in de rij en doet pas weer de volgende "ronde" mee. Erg ingewikkeld, maar hoe langer je erover nadenkt, hoe eerlijker je het vindt lijken.
Als dit allemaal gedaan is, mag je om 11.00 je pakket afhalen aan de balie. Dan weet je dus ook pas wat je hebt gekregen. Hierna mag je nog 1,5 uur ruilen met medestudenten. Alleen hele pakketten, geen onderdelen.
Ik heb gelukkig mijn eerste keus gekregen, en dat was het pakket dat hierboven staat. Zo zien de komende 2 jaar van mijn leven er dus uit. Op zich wel fijn, maar het voelt wel verstikkend. Je weet dat het heel zwaar gaat worden, maar je moet het doen.
Ik hoop dat het allemaal duidelijk is en als er vragen zijn dan zie ik het wel!
Emma